Από καταβολής κόσμου, η ερωτική παρόρμηση είναι βασική προϋπόθεση στην καλλιτεχνική έμπνευση, τη δημιουργία και το αισθητικό γνώρισμα της ανθρωπότητος. Δεν υπάρχει τόπος κατοικημένος από ανθρώπους όπου η ερωτική τέχνη δεν αναπτύχθηκε.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, στην αρχαιότητα και η Ελλάδα άντλησε τη δημιουργική της ορμή μέσα από μια γεμάτη πάθος αίσθηση της ζωντανής πραγματικότητος και τη μετουσίωσε σε τέχνη και φιλοσοφία.
Το γυμνό ερεθίζει, προκαλεί και αναστατώνει την ανθρώπινη ψυχή επειδή η ζωή του πνεύματος είναι αναπόσπαστα συνυφασμένη με τη ζωή του σώματος. Οι ηδονές της ψυχής είναι στενά δεμένες με τις ηδονές της σάρκας.
Κατά τους αρχαίους ελληνικούς χρόνους έχουμε μια θρησκευτική προσήλωση στην ομορφιά, τη φυσική τελειότητα και την αρμονία. Οι Έλληνες δημιουργούν αγάλματα με τα οποία «αγάλλεται» η ψυχή των θεατών. Ο έρωτας γίνεται η κινητήριος δύναμη και το βάθρο πάνω στο οποίο οικοδομείται η ελληνική τέχνη. Ο έρωτας αυτός είναι και το πρωταρχικό στοιχείο, ο πυρήνας κάθε ζωής, ο οποίος απλώνει τη δημιουργική του κυριαρχία σε ολόκληρη τη φύση. Στον ελληνικό πολιτισμό, το γυμνό παρουσιάζεται με μια τελετουργική ιδιότητα. Οι αρχαίοι δεν έβλεπαν αυτό που οι σύγχρονοί θεωρούν άσεμνο και αισχρό.
Σεξουαλικότητα, έρως και αγάπη είναι η βάση της υπάρξεως μας, η οποία μας επιτρέπει να ενώνουν την ψυχή μας με μία άλλη ύπαρξη. Με βάση αυτό το σκεπτικό και πιστεύω, δημιουργείται ένας ελληνικός πολιτισμός με διάχυτο το ερωτικό στοιχείο, στη γλυπτική με το γυμνό και το αισθησιακά ενδεδυμένο γλυπτό, στην αγγειοπλαστική με τα καλλίγραμμα ως σώματα αγγεία, στην αρχιτεκτονική με τις απαράμιλλες πτυχώσεις και καμπυλότητες και εν γένει σε κάθε μορφή της μοναδικής τέχνης των αρχαίων.
Ακόμα και στις μέρες μας οι άνθρωποι εξυμνούν τον έρωτα κρυφά και αυτό γιατί είναι μία ακτίνα φωτός μέσα στο σκοτάδι της καθημερινότητας της ζωής μας, ενώ φανερά τον αποτάσσονται λόγω των κοινωνικών πιέσεων. Μέσα από την κλασική τέχνη, ο ερωτισμός προσφέρει μια συναισθηματική ανάταση και αποφόρτιση σε μία κοινωνία όπως αυτή που βιώνουμε η οποία βάλλεται καθημερινά από αρνητικά φορτισμένη ενέργεια.
Οι Έλληνες συνειδητοποίησαν ότι ο έρως είναι η συναρμογή δύο ανθρώπινων σωμάτων με απώτερο σκοπό την ολοκλήρωση της ψυχής, ο οποίος, στο φυσικό επίπεδο και τη θνητή ζωική μας φύση, μέσω της κυοφορίας, προσφέρει ένα αθάνατο στοιχείο. Επομένως, αντικείμενο του έρωτος είναι και η αθανασία. Ο έρως της ψυχής αποζητά τη φρόνηση και κάθε άλλη αρετή μέσα στο ωραίο.
Στη φιλοσοφία, η μύηση στα μυστήρια του έρωτος συντελείται με αναβαθμούς. Στη νεαρά ηλικία μέσω της σωματικής ομορφιάς, αργότερα μέσω της ψυχικής ομορφιάς, έναντι του σώματος, ωσότου γνωρίσει κανείς το απόλυτο ωραίο. Αυτό οδήγησε στη σύσταση αθλητικών αγώνων για την ανάδειξη του κάλλους, της ευρωστίας, της σωματικής αρμονίας με το «ευ αγωνίζεσθαι» και στην ανάπτυξη της φιλοσοφίας, η οποία βοηθά τον άνθρωπο να κατανοήσει απόλυτες αξίες και την ομορφιά του κόσμου που μας περιβάλει, υλικού και νοητού.
Μέσω του ερωτισμού, ο οποίος διακατέχει την κλασική τέχνη, οι αισθήσεις μας ξυπνάνε, η φαντασία του θεατή καλπάζει και έχουμε μια ψυχική ανάταση. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός διακατέχεται από το ωραίο και το τολμηρό. Οι καλλιτέχνες, μας προκαλούν με τη δημιουργία έργων, άνευ προηγουμένου. Θεοί και άνθρωποι συμπάσχουν σε λογοτεχνικές και εικαστικές περιπτύξεις σε ένα αχαλίνωτο οργασμό ιδεών που έκτοτε επηρεάζει την οικουμένη. Αυτοί οι καλλιτέχνες δώσανε ζωή και κίνηση στο άμορφο μάρμαρο, τον πηλό, το κερί, τον ορείχαλκο, κ.ά. Μέσα από τις άψυχες αρτηρίες των αγαλμάτων τους ρέει μια άλλη μορφή ζωής, απόκοσμη αλλά τόσο ζωντανή και προσιτή.
Ο κύκλος της τέχνης ολοκληρώθηκε στον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Έφτασε σε σφαίρες θέωσης εσωκλείοντας συμπαντικές αλήθειες. Το ερωτικό συναίσθημα, το οποίο διακατέχει τα πάντα στην αρχαία ελληνική τέχνη, είναι ότι πιο υπερφυσικό μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος και έχοντας αυτό ως κανόνα η Ελλάδα συνειδητοποίησε, δημιούργησε και πρόσφερε στην υφήλιο το μεγαλύτερο δώρο που είναι πολιτισμός της.
Γιατί τα πάντα είναι έρως κι ο έρως Ελλάς!
O γλύπτης Εξηκίαs Τριβουλίδηs